Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες των εξελίξεων του τραπεζικού συστήματος. Εξαγορές και συγχωνεύσεις ιδρυμάτων βρίσκονται στο προσκήνιο ολοένα και περισσότερο. Χαρακτηριστικά είναι τα πρόσφατα παραδείγματα εξαγορών των ελληνικών τραπεζών όπως η «Λαϊκή» η οποία εξαγοράστηκε από την «Marfin» , η «Εθνική» η οποία εξαγόρασε την «Finansebank» και η «Εμπορική» που εξαγοράστηκε από την «Credit Agricole».

Όλα αυτά βέβαια διαδραματίζονται μέσα στα πλαίσια των νέων τάσεων και των νέων δεδομένων στο ευρύτερο χρηματοπιστωτικό σύστημα που συνοψίζονται στα εξής :

1. Η συνεχής όξυνση του ανταγωνισμού
2. Η επέκταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος
3. Η προϊούσα αποκανονικοποίηση (deregulation), μέσω της μείωσης της κρατικής παρέμβασης
4. Η επίδραση της Ε.Κ.Τ στα ρευστά διαθέσιμα των τραπεζών και η εξάρτησή τους από την επιτοκιακή πολιτική της
5. Τα νέα όρια που έχει να αντιμετωπίσουν οι τράπεζες μέσω της τραπεζικής εποπτείας ( "Συμφωνία της Βασιλείας Ι και ΙΙ")
6. Τα νέα χρηματοδοτικά προϊόντα

Στην ουσία όλες αυτές οι ανακατατάξεις που γίνονται στον τραπεζικό κλάδο έχουν ώς στόχο την απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερου μεριδίου στην αγορά με όλα τα επακόλουθα που αυτό έχει. Εκείνο όμως που είναι σημαντικό να προσέξουμε είναι η ενημέρωση των επενδυτών.

Πιο συγκεκριμένα, γνωρίζουμε τους όρους που θέτει η Βασιλεία ΙΙ σχετικά με την επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων και τον δείκτη φερεγγυότητας(solvency ratio). Σαφώς μια πληροφορία σχετικά με την κεφαλαιακή επάρκεια μιας τράπεζας παίζει σημαντικό ρόλο αλλά πόσοι γνωρίζουν την ερμηνεύσουν σωστά. Εδώ παραθέτω έναν μικρό προβληματισμό :

Έστω ότι ο δείκτης φερεγγυότητας για δυο τράπεζες, την τράπεζα Α και την Β, είναι μεγαλύτερος του 8%(βάσει του Συμφώνου της Βασιλείας ΙΙ). Έστω λοιπόν ο SRa=15% και SRb=30%. Ένας μέσος επενδυτής θα προτιμούσε την τράπεζα Β. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι λογικό, είναι όμως και σωστό; Η απάντηση είναι όχι! Μία τράπεζα με έναν τόσο υψηλό βαθμό φερεγγυότητας ίσως να εμφανίζει αδυναμίες διαχείρησης του πρωτογενούς και δευτερογενούς της κεφαλαίου (Tier I, Tier II) και εν τέλει να ενέχει μεγαλύτερο κίνδυνο για τους επενδυτές.